Laatste update 12 mei 2018
De drie landen oplossing voor een rechtvaardige vrede.
Er is al veel geschreven en gesproken over vrede in het Midden-Oosten. Vele meningen zijn al gegeven en na bijna een eeuw van oorlogen en conflicten in dit gebied, lijkt een rechtvaardige vrede verder weg dan ooit. Oliebelangen en daarmee samenhangend politieke belangen spelen hierbij een belangrijke rol en staan een oplossing tot heden nog altijd in de weg. Toch lijkt een rechtvaardige vrede in dit gebied tot de mogelijkheden te behoren. De politieke wil moet daarvoor dan wel aanwezig zijn.
De drie landen oplossing kan voor twee probleemgebieden in het Midden-Oosten de oplossing zijn.
HIJAZ, ISRAEL, PALESTINA
Voor het Palestijnse probleem biedt de drie landen oplossing een uitweg voor een rechtvaardige vrede in dit langdurige conflict. Zo werden in 1916 en in 1917, Israel, Palestina en het Hasjemitisch Koninkrijk Hijaz bevrijdt, na een eeuwenlange bezetting door de Turkse overheersers. In 1926 werd het Hasjemitisch Koninkrijk Hijaz opnieuw bezet, alleen nu door Saoedi Arabie. Emir Feisal kreeg daarom Palestina toegewezen, het huidige Jordanie. Hij moedigde de bevolking van dit gebied aan om zich te gaan vestigen in het huidige Israel. Zij vestigden zich vooral in de gebieden van de Westoever, de Gazastrook en in Oost-Jeruzalem. De grens tussen Palestina en Israel is de rivier de Jordaan.
Voor een rechtvaardige vrede in dit gebied zal koning Salman (van Saoedi Arabië) (voluit: Salman bin Abdoel Aziz al-Saoed), aan de huidige koning Abdoellah II (van Jordanie), het Hasjemitisch Koninkrijk Hijaz moeten teruggeven. Op zijn beurt zal koning Abdoellah II het huidige Jordanie (Palestina) kunnen teruggeven aan de Palestijnen. De Palestijnen op hun beurt kunnen de door hen bezette gebieden (zoals de Westoever, Gazastrook en Oost-Jeruzalem) teruggeven aan Israel. Alle Palestijnen kunnen dan uiteindelijk weer terugkeren naar hun eigen land Palestina. Hier kunnen zij nieuwe steden bouwen en in vrede leven (met hulp van het Westen en de rijke Arabische landen).
Irak en Syrië
Het extreme geweld en de bijna dagelijkse bomaanslagen in Irak en in Syrië is mensonterend. Er zijn al meer dan 200.000 doden te betreuren. Meer dan 2 miljoen mensen zijn op de vlucht voor dit onmenselijke geweld, gepleegd door extremisten voortkomend uit het extreme salafisme en extreme wahabisme. Door beide landen te verdelen in drie onafhankelijke gebieden, wordt de mogelijkheid gegeven aan de drie verschillende bevolkingsgroepen, om een eind te maken aan dit duivelse geweld van de extremisten.
Het zuiden van Irak, met Baghdad als hoofdstad, is bestemd voor de sjiieten. Zij zijn de grootste bevolkingsgroep (60%) in Irak. Andere belangrijke steden in dit gebied zijn Samarra, Karbala, Basrah en Najaf.
Het westen van Irak, en het noordoosten van Syrië, met als hoofdstad Ar-Raqqah, is dan bestemd voor de soennieten. In Irak vormen zij met 20% een belangrijke minderheid. In Syrië vormen zij de grote meerderheid. Vooral deze bevolkingsgroep kent een ongekend groot aantal extremistische groeperingen zoals IS en Al-Quada. Wanneer zij als een normaal land erkend willen worden, dan moeten de soennitische- politieke leiders en de legerleiding (gevormd uit de voormalige legers van Irak en Syrië) zorgen voor een veilig leefgebied voor de bevolking, en zullen zij de extremisten in hun midden hard moeten aanpakken. Dit zinloze extreme geweld moet echt gestopt worden. Andere belangrijke steden in dit gebied zijn Tikrit, Mosul en Tal-Afar.
Het noordoosten van Irak en van Syrië, met als hoofdstad Erbil is bestemd voor de koerden. Zij zijn met 20% een belangrijke minderheid in Irak, en in Syrië. Andere belangrijke steden in dit gebied zijn Kirkuk, Kobane en Sinjar.
Het westen van Syrië tot aan de rivier de Eufraat, met als hoofdstad Damascus, is dan voor de Alawieten (zij vormen met 10% een minderheid in Syrië), de christenen, druzen en andere minderheden. Andere belangrijke steden in dit gebied zijn Hamah, Homs, Latakia, Aleppo, Idlib, Palmyra en As-Suwayda.
Voor al deze bevolkingsgroepen zou moeten gelden dat zij het geweld direct moeten stoppen en met elkaar afspraken moeten maken over de grenzen van hun toekomstige onafhankelijke landen, en voor een duurzame vrede in dit deel van de wereld. Met de inkomsten uit de verkoop van olie kunnen alle bevolkingsgroepen hun onafhankelijke landen opbouwen en hier een vreedzame regio realiseren. Zij kunnen een geleidelijke weg volgen van onderhandelingen met de verschillende bevolkingsgroepen naar meer democratie, om tegen te gaan dat extremisten in hun gebied de macht gaan overnemen.
Somalië
In Somalië heerst al langere tijd een burgeroorlog tussen de verschillende bevolkingsgroepen, met veel doden, gewonden en vluchtelingen tot gevolg. Op 18 mei 1991 heeft in het noorden Somaliland met als hoofdstad Hargeysa (met zo’n 3,5 miljoen inwoners) zich onafhankelijk verklaard. Gevolgd in 1998 door Puntland met als hoofdstad Garoowe (met zo’n 3,9 miljoen inwoners). In beide onafhankelijke staten heerst al langere tijd een betrekkelijke rust en stabiliteit. Alleen de grens tussen beide landen wordt betwist door Puntland. Beide staten worden echter niet erkend door andere landen in de wereld.
In de rest van Somalië met als hoofdstad Mogadishu (met zo’n 3 miljoen inwoners), is het nog altijd erg onrustig. Tussen de verschillende krijgsheren is er nog altijd een strijd gaande.
Somaliland en Puntland zijn al voor langere tijd twee onafhankelijke staten, het is er rustig en stabiel. De internationale gemeenschap zou beide landen hiervoor moeten belonen, door hen ook te erkennen als onafhankelijke soevereine staten.
De verschillende bevolkingsgroepen en de diverse krijgsheren in de rest van Somalië zullen door onderhandelingen moeten komen tot een vreedzame oplossing voor hun verschillende conflicten. Uiteindelijk zal dit moeten leiden tot een vreedzame- en stabiele regio.
BOSNIE en HERZEGOVINA
Ook voor dit land kan de drie landen oplossing een rechtvaardige vrede dichterbij brengen. Het gebied is nu nog een kruitvat dat elk moment tot een gewelddadige uitbarsting kan komen. De drie bevolkingsgroepen (Kroaten, Serviers en Moslims) moeten nu gedwongen naast elkaar leven (door de Westerse coalitie afgedwongen). Een verdeling van dit gebied in drie deelgebieden, kan voorkomen dat er opnieuw een burgeroorlog zal uitbreken tussen de drie bevolkingsgroepen. Na alles wat er gebeurd is tijdens de laatste burgeroorlog, zal het veel meer rust geven aan de drie bevolkingsgroepen om deze van elkaar te scheiden. Het gebied in Bosnie en Herzegovina waar de Serven wonen en leven wordt dan bij Servie gevoegd. Het gebied waar de Kroaten wonen en leven wordt bij Kroatie gevoegd. Het gebied waar de moslims wonen en leven vormt dan de onafhankelijke Republiek Bosnie.
Jemen
In Jemen is helaas ook een burgeroorlog te betreuren. Jemen is nu in drie delen verdeeld (Soenieten, Sjiieten en IS/Al-Quada). Voor de bevolking in Jemen zou het beter zijn om de beide bevolkingsgroepen (Soenieten en Sjiieten) te scheiden. Ieder hun eigen land (Noord-Jemen voor de Sjiieten, en Zuid-Jemen voor de Soenieten), zodat zij verder in vrede naast elkaar kunnen leven. Internationaal zou voor een definitief vredesplan, de grenzen tussen beide landen vastgesteld moeten worden, waarmee beide bevolkingsgroepen wel akkoord moeten gaan. Wanneer dit is gebeurd kan de dreiging van de terroristische groeperingen in beide delen van Jemen beter bestreden worden, en natuurlijk helemaal weggenomen moeten worden met de hulp van de Internationale Coalitie. Bovenstaand is een voorbeeld bijgevoegd met de grenzen van beide landen Noord-Jemen en Zuid-Jemen.
Libië
Ook in Libië is er sprake van een burgeroorlog met veel doden, gewonden en vluchtelingen. Vele duizenden vluchtelingen zijn al verdronken in de Middellandse zee bij hun poging om in het veilige Europa te kunnen komen. Daarom zal ook hier een scheiding tussen de twee belangrijkste bevolkingsgroepen een mogelijkheid kunnen zijn om een eind te maken aan deze oorlog. In Oost Libië, met als hoofdstad Benghazi, zijn ook extremisten van IS actief in enkele steden. In West Libië met als hoofdstad Tripoli, strijden meer partijen tegen elkaar o.a. ook IS. Wanneer Libië verdeeld wordt in twee onafhankelijke landen kunnen zij (ieder apart), zich richten op het bestrijden van deze extremistische groeperingen, zodat ook hier een vreedzame oplossing, en de weg naar meer democratie door onderhandelingen tussen de diverse bevolkingsgroepen gerealiseerd gaat worden. Ook hier geldt voor beide onafhankelijke landen, dat er voldoende olie inkomsten zijn om beide landen op te bouwen en ook hier een vreedzame regio te realiseren.
De drie landen oplossing zou voor deze veel geplaagde regio’s de zo verlangde rechtvaardige vrede kunnen brengen. Daar is dan wel de politieke wil voor noodzakelijk.